Zawody te często są ze sobą łączone i traktowane, jako synonimy. W rzeczywistości jednak nie są tożsame i wymagają uzyskania odrębnych kwalifikacji. Przede wszystkim zdobycie tytułu doradcy zawodowego nie jest uregulowanie prawnie. Doprowadza to do sytuacji, w której osoby posiadające różny stopień i kierunek wykształcenia, mogą się doradcą finansowym tytułować.
Natomiast tytuł doradcy inwestycyjnego jest prawnie chroniony i aby go uzyskać, należy zdać trójstopniowy państwowy egzamin, przeprowadzany przez Komisję Nadzoru Finansowego. Dopiero osoba, która zostanie oficjalnie wpisana na listę doradców inwestycyjnych, otrzymuje licencję na wykonywanie zawodu. Obecnie w Polsce takich licencjonowanych doradców jest ponad 500. Mogą oni, w przeciwieństwie do doradców finansowych, zasiadać w radach nadzorczych spółek skarbu państwa, a także być wspólnikiem w spółkach partnerskich. Osoba, starająca się o uregulowany prawnie na rynku finansowym tytuł, musi oczywiście posiadać pełną zdolność do czynności prawnych, nie być skazaną żadnym wyrokiem, a także korzystać z pełni praw publicznych.
Obowiązki takiego specjalisty koncentrują się nie tylko na szeroko pojętym doradztwie inwestycyjnym, ale obejmują również zarządzanie strukturą kapitałową, strategią przedsiębiorstwa oraz wymagają sprawnego posługiwania się wszelkimi dostępnymi instrumentami finansowymi, mając na względzie interesy zleceniodawców.
Biorąc pod uwagę wyżej wymienione czynniki, doradca finansowy jest zdecydowanie bardziej dostępnym zawodem. Jednocześnie zdaje się też profesją bardziej narażoną na krytykę i wymagającą wypracowania silnego zaufania u przyszłych klientów, przez wzgląd na brak prawnego potwierdzenia posiadanych umiejętności.